Ben masum değilim, suçluyum. Şu an öldürdüğüm polis hortlayarak kapıdan içeriye girse tekrar öldürürdüm. En ufak bir pişmanlık duymuyorum. Hiç gözünü kırpmadan arkadaşımı öldürüyordun. Ortada hiç bir neden yokken. Ortada öldürülecek bir sürü pislik torbası varken neden!

İşten çıkmış eve dönüyorduk. Eve giderek çocuklarına sarılmak isteyen bir babaydı arkadaşım. Sarhoş polis yanımıza yaklaşarak arabama kurşun yağdırmaya başlıyordu. Arkadaşım o an ölüyordu. Kurşunlar beni ıskalıyor, onu sokağın ortasında bırakarak kaçıyorum.

Matrıx filmindeki Neo karakteri gibiyim. Sevdiğim filmin ölümsüz kahramanı...

Kurtarıcım olduğuna asla inanmadığım polisler olay yerine geliyordu. Ben ne kadar anlatsam da katil polis nefsi müdafaa olduğunu söyleyerek meslektaşlarına karşı kendini aklıyordu.

Zamanı geriye sararak arkadaşımla ev yerine çay içmeye gitmeyi diliyorum. O zaman Azrail bizim yanımıza uğramayıp başka kurbanları ziyarete gidebilirdi. Elbet benim de sıram gelecekti fakat şimdi değildi.

Kim ölümün sırasını bilebilirdi ki?

Arkadaşımı öldüren yüzü istemsizce aklıma kazıyorum. Şimdi olan vakti bana geçiyordu. Katil polis cezasını çekecekti. Onun Azrail’i de ben olacaktım.

Ölüm köprüsünde bekliyorum. Saat gece iki sularında geçeceğini tahmin ediyorum. Bu defa zamanı ileriye alarak katil polisin bana yalvarmasını izliyorum. Hiç tereddüt etmeden onu köprüden boşluğa doğru, atom bombasını ilk ateşleyen askerin öfkesiyle atıyorum.

Hapishanede günah çıkarma ayinine katılıyordum. Papaz “Evladım neden öldürdün, bu öfkenin sebebi neydi? Anlat bana” Diye soruyordu. Tüm hikayeyi anlatıyorum. “ Tanrı aşkına peder ben suçluyum, görmüyor musun! Ben masum değilim, suçluyum.” Diye avazım çıktığı kadar haykırıyorum.

Ona iyi geceler dediğimde beni tanımıştı. İş işten çoktan geçiyor, boşluğa doğru uçuyordu katil polis. Günah çıkarmadan kendi tırnaklarımla toza batarak kendi mezarımı kazıyorum. İçerisinde çürüyen bedenim, yeni tıraş olmuş pürüzsüz suratım, her zamanki tazeliğinde görünüyordu. İlahi bir el ince parmaklarıma doğru uzanıyordu. Sanki beni mezarımdan söküp alacakmışçasına...

Papazın yanına düşerek katil polisin nasırlı ellerini düşünüyorum. Silahı ateşlerken tetiğe bastığı eller. Kızının saçlarını okşadığı merhamet yüklü eller. Nasırlı da olsa içerisinde eskiden vicdan kırıntısı olan eller.

Tutukluğum esnasında yediğim dayakları birer birer biriktiriyorum. Başıma yediğim copları elimdeki hayvanlar için konulan mama tasıyla engelliyorum. Kararım kesindi bir tek papaza konuşacaktım, günah çıkarmak için. Gerçeğimi saklayacak gücümde kalmamış, her şeye boyun eğmek üzereydim.

Delil yetersizliğinden masum olduğum karar yazısını ellerimde tutuyorum. Cinayeti işlediğim ellerime usulca dokunuyorum. Ellerimin halen aynı yumuşaklığını koruduğuna inanamıyorum.

Ben masum değilim, suçluyum. Şu an öldürdüğüm polis hortlayarak kapıdan içeriye girse tekrar öldürürdüm. En ufak bir pişmanlık duymuyorum.

Arkadaşımın kefaretini ödeyebilmek için, Tanrıya yakın olmak ve af dilemek için bana ait tapınağımı inşa ediyorum. Belki de yıllar sonra tapınağım insanlığa yol gösterecekti.

Bana ait ilahi bir çatı altında, benim dinimle aydınlanacaktı insanlar...

 Kim bilir!