Oysa ne çok anlatmak istediğim ama kimsenin aldırış etmediği, belki de tenezzül etmediği bizden olan hikayelerim vardı. Tıpkı masal anlatıcısı gibi sizleri hayal dünyalarına sürüklemek isterdim. 

Geçen kış kahvede devirdiğim çaydanlıktan olsa gerek ağabeylerimiz bana çaydanlık kafa lakabını takıyorlardı. 

" Çaydanlık kafa! Taze mi çaylar?"

" Tavşan kanı, abilerim."

" Aman, saç kılına dikkat et, kaçmasın içerisine!"

Kafamın içerisi, öğretmenime göre saman doluyken, kahvedekilere göre çay şeklini alıyordu. Kısaca kendimi rütbe atlamış gibi hissediyordum. 

Samanlık, çaydanlık, biraz da çay... 

Barış abi bunu duysa eminim harika bir beste yapardı.

İçimden şarkı söylemek geliyordu. Bir an başımdaki çaydanlığı yere bırakıyorum. Ne mutlu şeymiş elle bardakları doldurmak. Çaydanlığın sıcaklığını parmaklarımda hissetmek.

Yerdeki bardakların soğukluğu içimi donduruyordu, oysa. 

İnsanlar her gün çay içmek zorunda mıydı? 

Bazen düşünüyorum da kahvede zehir koysam bardaklara çay kadar tutar mıydı? 

Çaydanlık kafa, bana geçen sefer verdiğinden koy ince belli bardağa, belki daha çabuk yumarım gözlerimi. “ Hemen getiriyorum.” Sessiz ve sakin adımlarla. Bugün aramızdan ayrılan mutsuz ruhları rahatsız etmeden.

Yaşadığım günlük anılarımı, çaydanlık kafamın içerisine doldurarak yatağıma uzanıyordum. 

Gece yarısı bacadan gelen seslerle ben koyunları tam yakaladığım sırada,  yatağımdan sıçrayarak uyanıyordum. Noel Baba yerde acılar içerisinde kıvranıyordu. Bir an çatıdaki Ren geyiklerinin seslerini duyuyordum. Bunca yolu benim için gelen Noel Babayı yatağıma uzanmasını sağlıyordum. Noel Baba ise çaresizce bana bakıyordu. O gün bu gündü ve ben kahraman olmak zorundaydım.

Çatıya çıkarak geyiklerin kontrolünü büyülü şapkamla ele geçiriyordum. Anladığım kadarıyla önümüzde hediyeleri dağıtmak için bir günümüz vardı. Tek başına yetiştiremeyeceğimi anlayarak bakkalımız da çalışan çırakların kralı, Çekirge Kemal’i alıyorduk. Korkudan ne yapacağını şaşıran çekirge seri bir şekilde hediyeleri bana yetiştiriyordu. Bense büyülü şapkamla küçülerek evlerin bacalarına giriyor, hediyeleri sahiplerine teslim ediyordum. Görevimizi layıkıyla yerine getirerek evime dönüyordum.

 O sırada Noel Baba yatağımdan kalkarak yanıma yaklaşıyordu. Elindeki benim olduğunu anladığım hediyemi bardalarımın yanına doğru bırakıyordu. Benimle konuşmadan bacadan çıkıyordu Noel Baba. 

Ardında bıraktığı hediye ve bir demet gülümsemeyle...

Sabah uyandığımda rüyanın etkisinden çıkamamış, bardakların yanında boylu boyuna uzanan hediye paketine bakıyordum. Ancak rüyalarımda yaşayabileceğim olayı anlatmak için elimdeki hediye paketiyle kahveye, Kemal’in yanına koşuyordum. Kemal beni dinlerken elimdeki pakete bakıyordu. Beni çok üzdüğünü anlayan ağabeylerim bana yeni bir çaydanlık aldıklarını söylüyordu, Çekirge Kemal.

Neden Noel Baba gerçekten gelmiş olmasın? Diye düşünüyordum. 

Oysa ne çok anlatmak istediğim ama kimsenin aldırış etmediği, belki de tenezzül etmediği bizden olan hikayelerim vardı. 

Hediye paketinin içerisindeki büyülü şapkamı başıma geçirerek çay dağıtıyordum.

Noel Baba’nın yardımıyla...

Bir şapkanın büyüsüyle...