"Her ölüm erken ölümdür."

Hayatımızda bir çok ölümler yaşansa da yanımızdaki, yakınımızdaki insanları kaybetmeden ölümün acı yüzünü anlamıyoruz.

İnsanın çevresi, kişinin sosyoekonomik durumu ve kültürüne göre oluşur.

On beş gün içerisinde çevremde bazıları trafik kazasında bazıları yaşlılığa ve hastalığa bağlı ciddi ölümler yaşandı.Ölümün soğuk yüzünü herhalde bu süre içerisinde en iyi anlayan kişilerden birisi ben oldum. 

Ölüm, bazıları için bu dünyanın sonu öbür dünyanın başlangıcı sayılsa da can bedenden çıktıktan sonra yaşlı bir annenin ölen oğlunun arkasından yaktığı ağıtlara şahit oldum. Belki sıra kendisinde olduğunu düşünerek üzerine toz konduramadığı çocuğunu aniden kaybetmek heralde acılarının en büyüğü idi.Ailenin diğer oğlu  vakur duruşuyla annesini sahiplenmesi, acısını paylaşması, annesinin ayakta durmasını sağlaması en güzel olaylardan birisiydi.

Hastalık , kaza, cenaze gibi olaylarda bile pozitif kalabilmek, çevrendeki insanlara ışık olmak yatıştırıcı ve birleştirici olmak her insanın kaldırabileceği  yük deyil.

Avrupa ülkelerine bakınca okuma oranının en düşük ülke olduğumuz, hiç kitap, dergi, gazete vs gibi okuma alışkanlığımızın bulunmadığı ülkemizde maalesef  ölümler bizlere bir ışık olmuyor.

Ülkemizde erkeklerin altmış sekiz,  kadınların yetmiş beş sene yaşama  ortalaması olduğunu düşünürsek bu kısa ömrümüzü hiç bir şey yapmadan fitne, fesat, dedikodu yaparak üretmeden yaşadığımız dünyada bir iz bırakmadan gelip gittiğimizi görüyoruz.

Ölüyoruz !

Her gün sevdiklerimizden birisi aramızdan ayrılırken  bizlerin ölmeyecek gibi davranması,hırsı, öfkesi, yarınlar için hesap yapması aslında okumadığımızın sanki bir kanıtı gibi ...

Kaç kişi var en son hangi kitabı okuduğunu söyleyebilen?

Yoksa çoğumuz okulda okuduğumuz zorunlu ders kitaplarında mı kaldı?

Yukarıdaki annenin oğlu üzerine yaktığı ağıtlarda bile bir kültürün bir yaşanmışlığın olduğunu gösterirken bazı cenaze ve ölümlerin cenaze sahiplerinin üzerinde bir etki göstermediği, kavgaların, istenmeyen sözlerin, yılların biriktirdiği öfkenin ölünün veya cenaze kalkmadan küsüldügü yer haline geliyor. Oysa yetmiş yıllık ömrünüzde idol olduğunuz çocuklarınıza, çevrenize kin,nefret ve  her şartta haklı olduğunu savunan kalpsiz, eğilmeyen, bükülmeyen ruhsuz bir çevre, çocuk bırakıyoruz...

"Çocuklar babaları ölünce büyür."

Büyümeyen mutlaka bir çocuk vardır.  Bazıları küçük yaşlarda büyür, bazılarında ömrünce hiç büyümez eksik,hata ve kusur arar.Ararken de olur gider.

Babam ölünce sevincimi, üzüntümü  paylaşacak kimsenin olmadığını farkettim.Yalnızlığımda babam gittikten sonra başladı. 

Ölümün kol gezdiği, kimin öleceği belli olmayan bu fani dünyada kırgınlık ve küslüklerin okumayan,  topluma karışmayan insanlarda ve gruplarda daha fazla yaşanmaktadır. Çocuklarda yetiştikleri ortama göre büyümektedir.

Turan GÜNGÖR
İktisatçı - Emekli asker