İnsan, büyümek için can atar; hep büyüklerin dünyasına özenir. Onlar gibi giyinmek, onlar gibi yaşamak ister. Bekler durur bir köşede sahneye çıkmak için.  Beklenen an gelir ve insan sahneye çıkar. İşte burada başlar hayal kırıklıkları. Hiçbir şeyin dışarıdan göründüğü gibi olmadığını sahnedeyken anlar ve geçmişe özlem duyar. Ama geç kalmış bir kere, çünkü geçen zaman o yıllarını bir daha geri getirmeyecektir. Keşkelerle devam edecektir yoluna. Sonra adına da yaşam diyecektir bunun.

Yıllar yılları kovalarken sorumlulukları aratacaktır günbegün. Bazen yorulacak, bazen üzülecek, bazen de kırılacaktır. Pek çok şey istediği gibi gitmeyecektir hayatında. Ya düştüğü yerden silkinip yeniden ayağa kalkacaktır ya da düştüğü yerde yatmaya devam edecektir. Kalkarsa yol alacaktır. Zamanla düşmemeyi ye da en azından daha hafif yaralarla kurtulmayı öğrenecektir. Kalkmazsa bir daha ayağa arkadan gelenler basıp geçecektir. Zannetmeyin ki merhametli birisi kaldıracaktır. Kendin kalkamazsan bu hayatta ayağa seni kimse kaldırmayacaktır. Kaldırsa da menfaatleri için kaldıracaktır. Bu da insanın sonunu getirecektir. Hayatını artık kendisi için değil, başkaları için yaşayacaktır. Senin fikrin değil, başkalarının istekleri olacaktır hep yaptıkların.

Seni zavallı, güçsüz gördülerse bir kere hep öyle göreceklerdir. Sen de yaşadıklarından ders alamayacağın için kendini hep zayıf, güçsüz göreceksin. Bu karmaşanın içinde yaşamaya çalışacaksın. Ama hep başkalarının gölgesinde yaşayacaksın bu hayatı. Başkaları, elalem… Ama kendin değilsindir hiçbir zaman. Bu kısır döngü sen belini doğrultup dünyaya meydan okuyana kadar devam edecektir. İnsanların pek çoğu başaramaz bu meydan okumayı. Hep birilerinin gölgesinden yaşamaya, onların yaptıklarını doğru bilmeye devam ederler. Çünkü onlara göre sen yere düşmüşsündür. Acınacak aynı zamanda kullanılacak bir zavallısındır. Yavaş yavaş yayarlar bedenine, zihnine karanlık fikirlerini. Yanlış olduğunu bilsen de yanlış diyemezsin. Çünkü sen kendinde değilsin, başkalarının hayatında, başkalarının gölgesinden yaşayan bir figüransın sadece. Oysa onlar oyunu yazıp yönetiyorlar. Sana da denileni yapmak düşüyor.

Bu dünyanın kuralı böyledir. Güçlüler her zaman kazanır bu kurala göre. Zayıflar sesini çıkaramadığı için güçlülerin sesi gür çıkar. Oysa güçlüler azınlıktır. Zayıflar ise çok. Ama herkes kendi dünyasında yaşadığı için kimse bunun farkında değildir. Yüz yıllardır bu düzen böyle sürüp gitmiştir. Ses çıkarılmadığı sürece de böyle devam edecektir.

Öyleyse şimdi bir şeyleri değiştirmek gerekmiyor mu? Güçlünün hüküm sürdüğü bir dünya adil değildir. Elbet düşenler, zayıf kalanlar olacaktır bu hayatta. Ama herkes gibi onların da yaşama hakkı vardır, olmalıdır. Bunu anladığımız vakit, emin olun daha yaşanılır olacaktır bu dünya. Kimsenin kimseyi ezmediği, hor görmediği bir dünya… Sahi mümkün mü bu? Şuan biraz ütopik ama imkansız değil. Denemeye değer mi? Elbette değer, çünkü insan; insanca yaşamaya layıktır, hor görülüp ezilmeye değil.  İşte o zaman;  hayat buysa, üstü kalsın demeye gerek kalmaz sanırım.

NECATİ DİLEK