Dil, içinde binlerce sırrı barındıran olmazsa olmaz bir vasıtadır. İnsanın dünyaya açılan penceresidir dil. Var olduğundan beri insanoğlu dille meramını anlatmış, duygularına dille tercüman olmuştur. Gözünden akan iki damla yaşı da heyecandan küt küt atan kalbinin sesini dille ifade etmiştir.
Daha nice özellikleri içinde barındıran dil, bizim en büyük kurtarıcımızdır. Şöyle ki, bu durum dile hakim olmakla ilgilidir. Ne kadar hakimsek bir dile sorunlarımızı daha kolay ifade edebilir, işler çığırından çıkmadan müdahale edebiliriz. Bu ifadeler dilin insanlar için ne kadar önemli bir iletişim aracı olduğunu göstermesi açısından önemlidir. Evet, öyledir. Buradan dili iyi kullanan insanların sosyal meselelerde daha etkin olduğunu pekala söyleyebiliriz. Doğrudur.
Peki ya aynı dili konuşanların birbiriyle daha iyi anlaştıklarını söylemek nasıl olur sizce? İşi irdelemeden düz mantıkla cevap verecek olursak aynı dili konuşmak, daha kolay anlaşmayı sağlayacağı aşikardır. Çünkü aynı dili konuşan insanların ortak noktası daha fazladır. Bu da daha rahat anlaşmayı sağlar. Ancak olaylara düz mantık penceresinden değil de fikirlerin uyumu, birbirini anlama, empati gibi noktalardan bakacak olursak aynı dili konuşmamızın sorunların çözümü için yeterli olmadığı görülecektir. Eğer öyle olsaydı aynı dili konuştuğu halde birbiriyle anlaşamayan, kavgaya meyleden, birbirine soğukluk duyup nefret duygularını taşıyan insanların olmaması gerekirdi. Ama çevremize baktığımız zaman bile en yakınımızdaki insanlarla bile çatışma içerisine girebildiğimizi görmemiz zor olmayacaktır.
Kısaca özetleyecek olursak:
Mevlana Celaleddin’in de dediği gibi ‘’Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguları paylaşanlar anlaşabilir.’’ Gerisi yalnızca fasa fisodur. Ne diyelim, hayatımızın her anında bırakın aynı dili konuşmayı, aynı duyguları paylaşabileceğimiz insanlarla karşılaşmamız temennisiyle. Başarabilirsek bunu değmeyin keyfimize. Ya başaramazsak? Orasını ne ben söyleyeyim ne de siz sorun. Ayıklayın pirincin taşını.

NECATİ DİLEK

OLAY AYDIN