İyice yaşlanmıştı.Yaşıtlarından, arkadaşlarından kimse kalmamıştı. Geleni gideni, selam vereni yoktu. Ömrüm, dediği diğer yarısı çoktan ölüp gitmişti.. Uğurlarında kendini paraladığı çocukları başka bir ülkeye taşınmış bir daha arayıp sormamışlardı. 
Ecelin unuttuğu adamdı. Gün ışıyor ama o ölümü özlüyordu.
Doğan günü, söken şafağı, hala çarpan yüreğini bir başına yaşamak zorundaydı. 
Yaşam sürüyordu ama dünya onu unutmuş gibiydi. Umursanmıyordu. İnsanlar selam vermeye bile değer bulmuyorlardı.
Sonbaharda ağacın henüz düşmeyen son yaprağı gibiydi. 
Parklara, bahçelere gidip, banklara oturup adres bile soracak birilerini bekler gibi gezinirdi. Evden getirdiği kırıntıları martılara atıp onların yarenliğinden medet umuyordu. Balkonundaki  sundurmaya buğday taneleri koyup güvercinlerin, serçelerin uğramasını isterdi.
Sahildeki arkalıksız banka oturup sırtını denize döndü; gözlerini kapayıp çırpınan dalgaları dinledi. Gürül gürül bir yaşam ağırlaşmış kulaklarından içeri taşıyordu. Göz kapaklarını araladı.Koca bir şehir çılgınca akmaya devam ediyordu. İnsanlar sel gibi oradan oraya koşuşturuyordu. 
Herkesin korkunç bir acelesi vardı. Herkes bir yerlere geç kalmış gibiydi.
Kimsenin umurunda değildi. İnsanlar onu görmezden gelip boş bir bank gibi yanından geçip gidiyorlardı. Evet o da geç kalmıştı. Şimdiye çoktan ölmeliydi. Bir fazlalıktı; acelesi olan insanların önünde bir engeldi. Duraklamalarına, yavaşlamalarına neden oluyor onların hızını kesiyordu.
Bulutların henüz bütünüyle örtmediği güneşli gökyüzüne baktı. Sanki Tanrı, oradan bakıp alay ediyor gibiydi.
-Alsana canımı diye fısıldadı. Alsana bu işe yaramazı, bu fazlalığı.Niye yaşatıyorsun beni?
Yorgun omuzlarında, sızlayan bacaklarında bu gereksiz varlığı daha ne kadar süründürecekti. 
Yavaşça kalktı; denize doğru döndü. Bir kaç adım atıp dalgalarına şimdiden hazan soğunun sindiği koyu sulara baktı. Ufukta adalar sis bulutu içinde görünüyordu. Rüzgar su serpintilerini yüzüne çarpıyor, dudaklarında tuzlu suyu,burnunda deniz kokusunu hissediyordu. Aklından neler geçmiyordu ki!
Birden ayaklarında bir sıcaklık duydu. Başını eğip baktı. Minicik bir kedi yavrusu ayaklarına sürtünüyor çocuksu çocuksu miyavlıyordu. 
Güçlükle eğildi, kediciği titreyen ellerine aldı, banka doğru ilerleyip oturdu. Martılardan kalan son simit parçasını cebinde aradı, buldu. Ufalayıp avucunda kediciğe uzattı.
Kedicik büyük bir iştahla kırıntıları kemirmeye başladı. Bir yandan yiyor bir yandan da kuyruğunu sağa sola sallayarak teşekkür ediyor gibiydi. Kediciğin üşümüş, nemli sırtını kırışmış elleriyle okşadı. Elinin altında çırpınan bir yürek, sıcak bir can  hissetti.
Dış dünyayı unutmuş kediciğe dalmıştı. Birden bir çocuk sesi:
-Sizin kediniz mi? diye sordu.
Başını kaldırdı; Beş- altı yaşlarında bir kız çocuğu dizlerine dayanmış meraktan büyümüş gözleriyle kediciğe bakıyordu.
-Sevebilir miyim ? dedi.
-Tabii yavrum, tabii dedi.
Küçük kız büyük bir sevgiyle kediciğin sırtını okşadı.
-Ben de besleyebilir miyim ? dedi.
Adam elinde kalan parçaları minik kızın avucuna döktü. Kediyi bankın üzerine koydu. 
Şimdi ta yanıbaşında iki masum yavru yaşamını süslüyordu. Ne kadar güzeller, ne kadar masumlar diye düşündü. Birden içine bir yaşama sevinci doğdu. Yüreğindeki karamsarlıklar uzaklaştı.Bu iki dünya güzeline bakakaldı.
Bu sırada öfkeli bir kadın sesi ;
-Yeşiiiim ! diye bağırdı.
Çimenliklerden koşarak gelip hışımla kızın elinden tutup çekti.Adama bir nefret bakışı fırlatıp;
-Ben sana yabancılarla konuşmayacaksın demedim mi?
Deyip, çocuğu sürükleyerek  alıp götürdü. Kadının hışımla gelmesinden ürken kedicik çalılıklara koşup kayboldu.
Yaşlı adam hiçbir şey diyememişti. Oyuncağı elinden alınmış bir çocuk gibi sarsıldı. Yaşadığı bir ışıltı bir anda yok olmuştu. Göğsü sıkıştı, sendeledi, nefes alamadığını hissetti. Başı gökyüzüne döndü.Yüceler onu çağırır gibiydi. Birkaç adım attı.Canı solgun göz bebeklerinden süzülüp yükseklerin çağrısına uydu. Yorgun bedeni kaldırımdan soğuk sulara yuvarlandı. Dalgalar, buluşmasına geç kalmış bu yalnızı ufuklara doğru sürükledi.
Kimse bir şey görmedi. Çalılıklardan bir kedi yavrusu gelip bankın üstüne sıçradı. Arta kalan kırıntıları yiyip bitirdi. Sonra bankın üstünde hala sıcak olan yere kıvrılıp uyudu.

Mustafa SARICA

OLAY AYDIN