17 Ağustos...

       "Benim de içinde bulunduğum İnceleme Komisyonu'nun asıl görevi, deprem sırasında tümüyle yıkılan Erzincan'ın yerine kurulması düşünülen yeni Erzincan şehri için; 'Zemini sağlam, depremden en az etkilenecek bir sahanın' tespit edilmesiydi. 1940 Nisan ayı içinde bölgeyi inceleyen komisyonumuz, sonuçlarını, bir raporla Başbakanlığa takdim etmiş ve burada: Yeni Erzincan şehrinin, Kemah Boğazı'nın (Fırat - Karasu nehrinin) Erzincan ovasına ulaştığı kesimde, Eosen yaşlı kireçtaşlarının yaygın olduğu 'sağlam zemin' üzerine kurulması öngörülmüştü.

       Birkaç hafta sonra, Başbakanlıktan üniversiteye gelen cevapta; İdari - ekonomik - iskân - ulaşım ve benzeri güçlükler nedeniyle, yıkılan Erzincan şehrinin yine aynı mahalde, (hatta biraz daha kuzey de, aktif bir fay çizgisine yakın yerde) kurulmasına hükümetçe karar verilmiş olduğu bildirilmekte idi; nitekim de öyle oldu. Tanrı bu güzel şehri 7 - 8 büyüklükte yeni bir deprem felaketinden korusun!

       Ne yazık ki, bu satırları yazdığım 13 Mart 1992 Perşembe günü akşamı saat 19.20'de Erzincan’ımız 6.3 - 6.8 Richter ölçeğinde yeni bir depremle tekrar yıkılmış, çok sayıda insanımız hayatını yitirmiştir"

Böyle demişti, Prof. Dr. İhsan Ketin...

...

Bugün aramızda olmayan İhsan hocamız, Kuzey Anadolu Fayı'nı keşfeden, Dünyanın en büyük bilim adamlarına verilen Güstav Steinman madalyası sahibi bir yerbilimciydi. Atatürk'ün emri ile yurt dışına burslu olarak gönderilen, Kayserili bir ailenin çocuğuydu. Coğrafya öğretmeni olan eşi ile birlikte Anadolu'yu karış karış dolaştı. Kuzey Anadolu Fayında meydana gelen depremlerin batıya göç ettiğini, TÜPRAŞ’ın çok yanlış yere kurulduğunu ilk o söyledi.

...

Hocanın anlatamadıklarını, öğrencileri anlattı.

...

Nihayet “Ne kadar anlatırsan anlat, anlattıkların karşıdakinin anladığı kadardır “hesabı ile bu ülkenin Cumhurbaşkanı, yöresel ağızla "Çocuklar, binaenaleyh altımız çürüktür" deyiverdi…

O bunları söylediğinde, tarihler 17 Ağustos 1999'u gösteriyordu ve biz enkaz altına " orada kimse var mı “diye sesleniyorduk. Kısaca, sadece yerin altı değil, üzerine yaptığımız binalar da çürüktü.

...

O enkazlar dan, on yedi bin dört yüz seksen yurttaşımızın cenazesini çıkardık. Bu, Sarıkamış trajedisinden sonra yaşadığımız ikinci büyük kitlesel yok oluştu. Her İki olayın gerisinde de, ne yazık ki doğa olaylarını iyi okuyamayan özürlü beyinler vardı.

...

Cahil insan, mağaradaki gölgesini gerçek sanır. Oysa o gölgenin ardındaki ışığı hiç sorgulamaz.

Yirmi koca yıl geçti, nelerin değişip, nelerin değişmediğini, "ne yazık ki “batıya göç eden Kuzey Anadolu Fayı üzerinde meydana gelecek olası depremler ile test edeceğiz.

Zira biz, okudukları ve araştırdıklarına değil; duyduklarına inanan ve bizzat yaşadıklarından ders bile alamayan, göçebe bir topluluğuz. Yoksa" bir musibet, bin nasihatten iyidir “diye saçma sapan bir atasözümüz olmazdı.

...

Deprem bir doğa olayı, ihmal bir insanlık suçudur.

...

Yaşamını yitiren tüm yurttaşlarımızı rahmetle anıyorum.

Koray Çetin Önalan(OLAY AYDIN)