Herkesin sadece ve yalnızca kendisiyle olduğu bir zamana ihtiyacı vardır. Yaşlı olsun, genç olsun, erkek olsun, kadın olsun, evli ya da bekar hiç fark etmez. Sırf, kendimle olayım, kendimle baş başa kalayım diyeceğimiz zamanlar. Geçmişi, geleceği, yaşanılanı  ve yaşanılacakları düşünmeden kendimle kalayım dediğimiz zamanlar. Sadece ben, tek ben… Kendimin kendimle zamanı… İster sinemaya giderim, ister yürürüm, ister gezerim, ister koşarım, ister kendime yemek ısmarlarım, ister kitap okurum, ister dururum, ister saatlerce sessizce otururum, ister müzik dinlerim, ister amaçsızca sokaklarda dolaşırım, ister maça giderim. Bu benim bileceğim iş. Sadece   kendim,  ben. Kendime kendi gözlerimle bakmak, kendi sesimi dinlemek, canımın istediğini    yapmak, canımın istediğini yapmamak zamanı. Benim olan, bana ait bir an.

        Evdekilere “Ben çıkıyorum” dediğimde meraklı gözlerle bakarak “Tek başına mı?” sorusuna verilecek cevabım var elbette. Konuşmanın devamını getireyim “Evet”,” Tek başıma”. Arkasından sorular devam eder “Neden”, “Ne oldu”. Cevap hazır tabi “Yalnız kalmak, kendimle olmak istediğim için”. Efendime söyleyeyim şöyle rahatça bir ben çıkartayım benim içimden. Sonra  “Nasılsın “ diye sorayım. ”Canın bir şey istiyor mu?”. “Aklında ne var.” bana çekinmeden söyleyebilirsin diyeceğim benim içimde ki bene. Bunun için kendimle baş başa kalacağım bir zamana ihtiyacım var bunu rahatça yapmak için. Tek, ben…Kendimle baş başa. Sonra ne mi  yapacağım? Kendime pozlar vereceğim. Dudağımın kenarında ki tebessümü büyütüp kocaman güleceğim. Kendime kızıp ileri geri konuştuğum zamanlar  için  kendimden özür dileyeceğim. Gözlerimi kapatıp  açtığımda dünya güzelleşsin, değişsin  diye hayal edeceğim. Çocukluğumda oynadığım  oyunları düşüneceğim mesela en çok sevdiğim körebe oyunu yada  saklambaç… yada kovalamaca …çocukça işte. Ama  özgürce, kendimle  baş başa. Hayatın akışı içine bırakamayacağım anlar. Hayata bırakırsam koşuşturmacalar içinde su gibi akıp geçiyor zaman. Hayat bize ait inceliklere, teneffüslere izin vermiyor ne yazık ki. İşte tam bu noktada hayatın akışına bir dakika deyip teneffüs zilini çalıyorum. Kendimle yalnız başbaşa kalıyorum.

          Bana oluyor. Size de oluyordur diye düşünüyorum. Bir günümüzü düşünün ve takip eden diğer günleri de tabi. Aynı rutin, birbirinin tekrarı işler. Yemek, sosyal medya, televizyon, haberler, diziler ,mesajlar derken bir bakmışız uyku bastırmış yatma  saati gelmiş. Bazen uykuyu  bastırıp biraz daha geç yatıp gecenin sihirli dünyasında ruhu dinlendiren müzik eşliğinde kitabını okursun. Ve uyuya kalırsın. İşte günün ve  günlerin kısa özeti.

           Hadi gelin hayatınız da bir değişiklik yapın . Mesela; sadece içinizden   çıkarttığınız beni yemeğe davet edin. Ya da bir kitapçıya götürün. Ama   acele etmeyin. Uzun uzun gezin, inceleyin. Ondan sonra karar verin. Kendinize ayırdığınız zamanı “Benim” diye ilan edin, girmeye çalışanı engelleyin ve arkanız bakmadan gidin. Yalnızlıkta kendinizle sansürsüz bir muhabbet mümkün göreceksiniz. Biraz başkalaşıp döneceksiniz.Sınırlarımız genişleyecek. Gözlerden uzak kalmak insanı özgürleştiriyor. Çünkü ,  hayatımız sürekli gözlem  altında. Annen, baban, patronun, idarecin ,müdürün ,eşin, dostun, çocukların, komşuların sana bakıp duruyor. Sende  sürekli onların gözünden kendine çeki düzen veriyorsun. Ama göz yoksa. Sadece sen varsan. Kendinle  başbaşa kaldığın zaman. İşte nefes aldığın zaman.

         Hepimizin sorumluluklarımızı ve sevdiklerimizi ihmal etmeden, belli sınır ve ölçüler de kendimize zaman ayırmamız gerektiğini düşünüyorum. İçimizde ki ben için yapmamız gereken budur. Teneffüs zili çalmak gibi…Bir arabanın benzin istasyonuna girip benzin alması gibi. Küçük aralar, küçük molalar vermek.

          Yalnız, kendimizle kaldığımız zamanlar sonrası tazelenip dönmeniz dileklerimle…

     Sonsuz Sevgiler

Feride ÇANKAL

OLAY AYDIN