Sabahları anacığımızın misler gibi sabun kokulu yastıklarında uyandığımız.

Boynuna sıkı sıkı sarıldığımız, doya doya ellerinden öptüğümüz.

Gökyüzü alabildiğine mavi olurdu hep, güneş pırıl pırıl ışıklarıyla gözümüzü kamaştırırdı.

Bütün yollar rengarenk çiçeklerle bezenmiş gibi olurdu.

Büyük bir heyecanla bütün komşuları dolaşırdık kapı kapı.

Ellerimizde ne silah ne taş ne sopa, sadece şeker torbaları olurdu.

"Nereden bir kör kurşun gelecek" korkusu olmadan yürürdük sokaklarda.

Simitçi Kürt Rıza Amca, Alevi Mustafa'ya çay ısmarlardı köşedeki parkta.

"Nerede o eski bayramlar?" diyerek sızlanan, eleştiren, tahammülsüz bir toplum değildik.

Öfkemiz dilimizin ucunda sürekli tartışmazdık.

Kin, nefret, hakaret, şiddet, savaş gibi kelimeler yoktu lügatımızda.

Bir insanı sadece haklı olduğu için savunurduk.

İncitmeden eleştirirdik haksız olanı.

Köylümüz, çiftçimiz, üreticimiz değerinde satardı ürününü.

Eğer satamazsa; hesabını seçim zamanı oy istemek için gelen vekiline sorardı.

Laz Ahmet amcanın kahvehanesi güzel insanlarla dolup taşardı.

Uyanık, kurnaz, kavgayla, bağırarak, sloganlarla hak arayan çocuklar değil; saygılı, dürüst, asla hak yemeyen çocuklar yetiştirirdi annelerimiz, toplumumuz.

Sokak çocuğu, kimsesiz çocuk kalmazdı aramızda.

Onların kimsesi sen, ben, biz olurduk, birlikte korurduk onları.

Kadınlar gününde kadınlığa ve analara iltifat sıralayanlar, kuytu bir köşede fırsatını bulduğunda tecavüz cinnetini işlemezdi.

Komşusu, amcası, abisi, yetmedi babası kurbanlıkmış gibi bakıp kurban etmezdi kadınlarımızı.

Hep birlikte harç olur, tuğla olur, köy okullarımızı kendimiz yapardık.

Onlar, yüzler, binler, andımızı okurduk hep bir ağızdan. Yüreğimiz vatan, bayrak ve insan sevgisiyle dolardı.

Bir avukat dostumuz usulca fısıldardı en içten gülümsemesiyle, "Korkma, adalet mülkün temelidir." diye.

Sen, ben, öteki, beriki yoktu. bizdik, bütündük, millettik.

İzmir'in dağlarında demet demet çiçek açardı.

Barışa, kardeşliğe koşar adım yürürdük.

Dolaşırdık tüm vatanı karış karış.

Bütün dünya şaşırıp kalırdı...

"Eyvah! Çılgın Türkler yeniden uyandı" diye.

Silahlarımızdan, kılıçlarımızdan değil; birliğimizden, Türklüğümüzden korkardı bize düşman olanlar.