Kopak

Fotoğraf çekmeyi, hem doğa ve insanlarla birlikte olmak, hem de değişik yerler görmek açısından çok güzel bir uğraş olarak gördüm… Yine de fotoğraf çekmek benim için amatör bir heves olarak kaldı.  Birkaç fotoğraf grubu ile bazen de doğa yürüyüşçüleriyle çıktığım gezilerde hep fotoğraf çektim. Zamanla çekim konularımı kümeleştirdim. Merdivenler, kapılar, ahşap dokular ve makro detaylar da çektim. Yazdığım şiirlerle çektiğim fotoğrafları besledim. Fotoğraf çeken dostlar edindim. Muhteşem güçlü fotoğraf makineleriyle profesyonelliğe varan çekimler yapan arkadaşlarımın eserlerine hayran kaldım. Karma sergilerde yer alan fotoğraflarımla gururlandım.

Gittiğimiz kırsal bölgelerde, karşımıza çıkan yerli halktan kişilerle merhabalaşıp portre çekimi izni alıyorduk. Kimi yerlerde artık fotoğrafçılara poz vermek meslek olmuştu. Ben yine de oranın yerlisi kişilerle kısa da olsa bir sohbet edebilirsek seviniyordum. Tabii bu gezilerin çevreyi tanıma, öğrenme ve en önemlisi doğa ile iç içe yaşayanlara özgü bilgeliklerin farkına varma gibi katkıları da oluyordu. Şehirde mutfağımızda göz kararı el ayarı dediğimiz ustalık,  köylerde başka başka yetilere dönüşüyordu. Genellikle toprakla yağmurla mevsimle ilgiliydi bunlar. Ağacın ne zaman budanacağı neresindeki dalların ne açıdan kesileceğine kadar ayrıntı içeren bir sürü kayda geçmemiş bilgi onların dağarcığında vardı.

Ispartalı atalardan bir Yörük kızısın sen diyerek beni dedemin memleketine götüren Mahmut da böyle bilgileri ve üstelik fotoğrafçılığı da çok daha yetkin bir donanımla sürdürüyordu.

Mahmut, beni imrendiren fotoğrafçılık öykülerini anlatmaya başlayınca içimde kıpırtılar başlardı. Yine yollara düşme hevesi kabarırdı içimde…
Yıllar önce Türsab dergi için Akşehir’e Nasrettin Hoca Derneği başkanının çağrılısı olarak gittiğinde Mahmut’un yaşadıkları ve çektiği fotoğraflar hâlâ aklımda… Hep yaptığı gibi, Mahmut bir başka sıradan muhteşemliği sakin dille söylesin dinleyelim:

“Akşehir Belediye başkan yardımcısı Ahmet arkadaşımdı. 2-3 gün boyunca Akşehir’in her tarafını fotoğrafladım. El sanatları, eski evleri, tarihi eserleri ve Nasrettin Hoca mezarı… Bir gün Ahmet: Gel seni Eber Gölü’ne götüreyim hem yüzen adaları (KOPAK) çekersin hem de balık tutarız dedi. Yüzen adalar bana çok ilginç geldiği için atladık gittik. Bir de ne göreyim Eber gölü kıyısında Roman aileler sazlardan kendilerine kalacak yerler yapmışlar ve sazlardan değil de gölden çıkardıkları ince bir bitki var onunla sepet örüyorlar.

Eber gölü Afyon Seka tesislerinin ve çeşitli sanayi tesislerin atıkları ile yıllarca zehirlenmiş ve kamışlıklar tabanlarından çürümeye başlamış. Göl tabanı çürüdükçe kamışlıklar dipten kütleler halinde kopuyor o nedenle kopak deniyor onlara… Rüzgârın etkisiyle bütün kopaklar bir şekilde yüzüyorlar.
Bazı kopaklara balıkçılar barakalar yapmış.

Fotoğraf için inanılmaz bir ortamdı. Neyse Ahmet ve tanıdığı balıkçı ile sandalla yüzen adalara gittik su kuşları ve yüzen adacıkların fotoğraflarını çektim. Dönüşte Roman vatandaşların başı olan kişi ile tanıştık ama adamcağız huysuz aksi fakat çevresindekiler çay ikram ettiler. Ben de onlara: Önümüzdeki hafta Nasrettin Hoca festivali var Gelin Akşehir’de size bir stant kuralım sepetlerinizi filan satarsınız, dedim.

Bu arada çocuklar göl kıyısında su yılanları v.s ile oynuyorlar ama sefalet diz boyu idi. Neyse ben yine de hem teklifimi yaptım hem de ben İstanbul VKOD Kaplumbağa otomobil derneği yönetim kurulu üyesi olduğumdan festivalde buraya elli araba ile gelip kamp kuracağız dedim. Adam umursamaz bir halde bizi yolcu etti. İstanbul’dan elli civarında vosvos ve karavanlarımızla hareket edip Akşehirde festivale katıldık Festival korteji ile vosvoslarımız ve karavanlarımızla geçiş yaptık akşamında da Hıdırlık parkında kampımızı kurduk.

Ertesi gün Akşehir’i gezdikten sonra araçlarımızla Eber gölü kıyısına gelip Roman dostlarımızla birlikte kampımızı oluşturup meydan ateşi yaktık. Gitarlar, şarkılar, türküler, yemekler derken çok eğlendik.

Gecenin ilerleyen saatlerinde Romanların başı Şerif beni barakasına çağırdı ve üç tane çek uzatarak (toplam bedeli beş bin lira): Dayım, bunlar benim işime yaramıyor al bunları sen bu kadar adam gezdiriyorsun lazım olur, dedi. Çok etkilendim, Şerif, ilk defa tanıdığı bir insana kıymetli çeklerini veriyor diye düşündüm. Duygulandım.

Hemen dernek başkanımız Ayhan’ı ve Belediye Başkan yardımcısı Ahmet’i çağırıp bana söylediklerini tekrar etmesini istedim.
Şerif tekrarladı: Al bu çekleri benim işime yaramıyor bu kadar adam gezdiriyorsun sana lazım olur, dedi. Şaşırmıştık. Böyle bir güzelliği öz kardeşlerimden en yakınlarımdan görmemiştim. Teşekkür ettik. Onlar da festival esnasında yüz elli civarında sepet satmışlardı. Sabah vosvoslarla birlikte ayrılırken bütün arabalara birer tane minik sepetçik hediye ettiler.

Ayrılırken Şerif: Dayım bak kızımın sonbaharda düğünü var sizi Salihli/Urganlı’ya davet ediyoruz mutlaka gelin, dedi.
İstanbul’a döndükten sonra düğün tarihi yaklaşırken vosvos Kulüpte karar verdik üç araba Salihli Urganlı’ya düğün hediyelerimizle birlikte gittik. Aman Allah’ım bize bir ilgi bir izzet bir ikram. Nefis bir roman düğünü yaşadık ve İstanbul’a döndük. Şu an hâlâ Şerif’le telefonlaşırız. Şerif artık Çanakkale Çan da yaşıyor.”    

Anlattıkları burada bitiyor ama tabii ki bu Mahmut’un foto-gezi öykülerinden sadece birisiydi. Yurdun hermen hemen her köşesinde kurduğu dostluklar birer fotoğraf karesi ile mühürlenmiş. Kimisi yaylalarda kimisi köylerde doğanın tarihin ve insanca sohbetin kareleri…
Eber Gölü’nde bir kopak üzerinde şiir olup gezinmiş suyun üzerinde:

İki baraj yaslanmış orta batıda

Akarçay’ın kollarına

Eber gölü, Emir dağına sunulmuş

Bir kâse çorba.

Evin OKÇUOĞLU

OLAY AYDIN