YENİ YIL

Sizlere, alışılageldik temennilerle dolu bir yeni yıl yazısı yazmaya niyetlenmiştim ama… Yılın bitmesine sayılı günler kaldı. Bitsin, bitebilir, sorun yok da ben bu yıldan bir şey anlamadım.

En son şahane kutlamalarla yeni yılı karşılamıştık, umut dolu dilekler havada uçuşmuştu. Gel gelelim daha o günlerde ayak sesleri duyulan Covid-19 belası domino taşı gibi önüne geleni devire devire girdi hayatımıza. Daha pandeminin başında, genel yasaklar başlamadan hemen öncesinde işyerimle vedalaşmıştık. Evime de nasıl hasretim, anlatamam, koşa koşa eve kapandım. Kapanış o kapanış.

“Evim, evim canım evim” diyerek köşe bucak elden geçirdim. Çocuğumla daha bol vaktim vardı artık, “Ohh hayat bana güzel.”di. Tabii bir yere kadar. Bilmezdim bir evden bu kadar çok bulaşık çıkabileceğini.  Evim diye mızıldanan ben, sıkıntıdan elimde şiş, örgüye sardım, beceremedim bıraktım. Kalan kırpıntı yünlerden bileklikler ördüm. Taşlar boyadım. Ev, ev diye deli olan ben kaçacak yer arar oldum, maske üstüne maske, siperlik ne varsa kuşanıp işe koşarak gidebilirim artık. Bu eve kapanmanın tek artısı, izlenmedik dizi ve film kalmaması oldu.

Çocuğum desen ilk tatil ilanında sevincinden taklalar atarak eve bir girdi, giriş o giriş. Eskiden bilgisayardan uzak dursun diye çeşitli bahaneler üretirken şimdi o bilgisayarı öpesim geliyor. Çin’den ilk virüs haberleri gelmeye başladığı sıralar, evdeki sınırsız internetle ilgili söylendiğim zamanlardı. “Ne gerek vardı ev internetine”, “hepimizde mobil internet var fazlasıyla”. Ve derken “Online Okul” girdi hayatımıza. Sabahın erken vaktinde okul moduna giriyor çocuğum. Sonrasında varsa ödevler ve ders tekrarı, daha sonra sınıfça sanal ortamda buluşmacalar. Teneffüs ortamı cıvıl, cıvıl seslerle evin içinde yaşanıyor. Özlemleri çok ama elden gelen şimdilik bir şey yok. Giysileri, ayakkabıları eskimeden evlerin içinde büyüdü bu nesil.

Mutfağım da mutfağım diyordum çalışırken. Ah, nasıl da uzaktım. Kavuştuk. Elim hamurdan çıkmadı desem yeridir. Gelsin börekler poğaçalar kekler, sıcacık ekmekler, ohh mis. Aylar geçtikçe ebatlar irileşti tabii. Ağır tonajlı gemiler gibi geziyoruz evin içinde. Koridorda yan yana yürümek ne mümkün, aynalardaki ben, ben değilim artık. Eve kiloyla alınan un önce ikiye, sonra beşe çıkıp o da yetmemeye başladı, giysilerimiz giderek küçüldü (!) biri de bizi durdurmadı ki.

Özene bezene maskeler diktik, cerrahi olanlardan da bolca aldık, kullandık. Hala kıyafet maske uyumu modasını yakalayamadık, ne modeller çıkmış, dün leopar desenlisini bile gördüm. Aman aman korusun da nasıl olursa olsun. Kolonya kokusundan, dezenfektan sıvısından bir bezdim ki o konuyu hiç açtırmayın. Ellerim Norveçli balıkçıların elleri ile yarışır. Eve giren her şey dezenfekte olmadan içeri alınmıyor, asla.

Sokağa çıkma yasaklarından çok etkilenmedik, zaten evdeydik. Buranın sıcağında tatile gitmemeyi seçtik. Bayramlar ıssız geçti, doğum günleri yalnız. Düğünlere uzaktan iyi dileklerimizi gönderdik. Misafir kabul edemedik. Hastalıktan vefatlar durmadı. Üstüne bir de deprem oldu ki burada ödümüz koptu, İzmir’de canlar gitti. İçimiz acıdı, neye üzüleceğimizi şaşırdık. Mahallemizde vakalar arttı, etrafımızdaki çember daraldı. Şükür hala bize uğramadı ama böyle ensemizde soluğunu hissederek yaşamak resmen zulüm oldu.

Dönüp arkama bakınca bu yıl adına yaşamak diyeceğim özel hiçbir şey olmadı. Özgürce maskesiz dolaşıp kalabalığa karışmaktan korkmadan. Yüzyıllar sonra gezegenlerin kavuşmasını kıskandım, ben hala sarılmaktan korkuyorum sevdiklerime.

Utanmadan bir de mutasyonu geliyormuş virüsün öyle mi? Vallahi sopayla kovalayasım var, yetti gari. Demem odur ki, gelsin gelmekte olan yeni yıl. Kutlu olsun bakalım yeni yılımız. Ben eskiyi hayatıma dahil etmeyeceğim haberi olsun da, doya doya yaşayamadığım endişeli, gergin, belirsiz, işsiz, kayıp 2020 yılını. Gelen gideni aratmasın yeter. Siz ekleyecek misiniz ömrünüze eski yılı?

ESRA ULUERGÜVEN

OLAY AYDIN