Yılın 2. Yarısına geldik bile.

Takvim yaprakları hızla değişmekte.

Bahar gelmeden yaz oldu şehrimde. Hayalimdeki deniz kokusu çağırmakta beni en yakın sahil şehrine...

Neydik ne olduk derken, iyi ki bu zamana denk geldi ömrüm diye iç geçiriyorum aslında.

Öyle ya, kırklı yaşlara geldiğinde gözü toprağa bakmaya başlarmış eskiden insanların.

Allahtan, yaşam süreleri uzadı da hala geleceğe dair hayaller kurabiliyoruz.

Gerçi bunun sırası yok ya, olsun, en azından umutlarımızı yeşertebiliyoruz ileriye dönük. Bu yaşlara erişince de keşkelere başlıyor insan.

Keşke daha ileriye de bakabilsem, bir fragmanı olsa izlesem gelecekteki dünyanın. Ah zaman makinesi! İcat edilmen için hala bekliyoruz, nerelerde kaldın..!

Çok eskilere gitmek istemiyorum aslında.

Misal, bu dünyadan başka gezegenlerin olduğunu akıllarına bile getirmeyen insanlardan falan bahsetmeyeceğim, yakın geçmişte gezineyim diyorum.

İnternetle başlayalım.

Nasıl da hayatımızın merkezine oturuverdi.

Daha yeni yeni öğrenirken çok hızlı bir değişimle evdeki telefonlar kablolarından kurtulup minik ceplere sığdı da içine bilgisayarı, evdeki televizyonu, fotoğraf makinesini, haritaları derken koca dünyayı nasıl da sığdırıverdi.

İşte bundan bahsediyorum.

Verdiğim sadece bir tek örnek. Yani gelecekte ne, bu kadar hızla değişip hayatımızın vazgeçilmezi olacak acaba?

Hayatımda neler gördüm diye bir hafızamı yokladım sonra.

Afrika’ya yardım konserleri vardı, bir de milli duygularla heyecanla izlediğimiz Eurovision Şarkı Yarışması.

Halley kuyruklu yıldızının dünyadan geçişine çıplak gözle tanık oldum mesela, 1986 da.

Bundan sonraki geçişi 2061 de kim öle kim kala!

Çernobil felaketi yaşandı aynı yıl!

Körfez savaşını izledim evde canlı yayınlardan.

99 depremiyle sarsıldım!

10 -12 şarkıyı kasete çeker, hediye ederdik birbirimize.

CD’ ler çıkınca şaşakaldık.

Kızım minnacık bir alete binlerce şarkı yüklüyor şimdi.

Banyo edilmesi için fotoğrafçıya filmi verirdik de gözü kapalı çıkan fotoğrafımıza üzülsek de elimizden bir şey gelmezdi.

İnternetin hayatıma getirdiklerine adapte olurken, yapay zekâya işleri devredip robot Sophia ile de tanıştım.

 Uçan arabayı beklerken da uzaya gönderilen arabayı alkışladım.

Mars yüzeyini izledim naklen!

Doyar mıyım?

Hayaller sonsuz, Einstein’ınâa bahsettiği solucan deliğini de görmüşken hele!

Ah diyorum ahir ömrümde bir de şunları görmeden ölmesem keşke!

Hala işleyişi sıcak metali kumaşa bastırmaktan mütevellit ütülerin, ütü diye bir şeyin yok olduğu günü mesela.

Kirlileri sepetten alıp yıkayıp kurutup katlayıp yerine yerleştiren aletlerin icadını.

Evi baştanbaşa cam çerçeve, dip köşe temizleyen, market pazar alışverişini halleden, yemeği de hazır eli değmişken yapıveren robotların her evde olduğu günü.

Sabahtan akşam karanlığına dek çalışmak zorunda olunan iş modellerinin terk edilip,  yaşamaya daha çok zaman bırakan sistemlerin kullanımını.

Her çocuğun yeteneğine göre özel model oluşturup, çocuğu, gelişimini takip ederek geleceğini şekillendirmek üzere hazırlayan sınavsız, ezber bilgisiz, ödevsiz, iç karartmayan, uygulamalı eğitim sistemlerinin kullanılacağı zamanı. Kadına şiddet, hayvanlara eziyet gibi olguların akıldan dahi geçmediği, geçmişte kalmış kötü tarihsel hikâyeler olarak hatırlandığını.

Trafik kurallarının ihlalini imkânsız hale getirecek taşıtları ve akıllı yolları.

Giyilebilir teknolojinin sıradanlaştığını, yapay organların rahatlıkla eskisiyle değişebileceği rutin ameliyatları, Marstaki ilk koloniyi.

Ve çok daha uzatılan insan ömrünü...

Okurken düşündünüz mü hiç?

Neleri görmeden ölmeyeyim diyorsunuz şu hayatta?