Oğlum TED Ankara Koleji mezunu, Yeditepe Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo, Tv. Sinema bölümü son sınıf öğrencisiydi. Bitirmek için birkaç dersi kalmıştı.     

Kolejin takımında yıllarca buz hokeyi oynamış, tiyatro kulübünde görev almıştı.

Ana dili gibi İngilizce konuşan, senaryo, roman, öyküler yazan, sürekli okuyan entelektüel bir gençti. Yazarlığı meslek edinmiş, yazdıklarını kitap olarak yayımlamak istiyordu.

İstanbul'da ünlü bir senaryo şirketinde çalışırken bitirme projesini hazırlamak için  Hindistan'a gitmeye karar vermişti.  

Dünyası zenginleşsin, vizyonu artsın diye sık sık yurt dışına gönderiyorduk. İngiltere, Hindistan, Nepal, Ukrayna, Almanya ve  İsviçre'de bulundu. Gittiği yerlerde yazdı, fotoğraflar, videolar çekti. Bir gün bunları biz yayımlayacağız.

İki oğlumun da dünyanın her yerinden arkadaşları vardır. 

Bir ara Evren'in İstanbul'daki evinde Uruguaylı, İngiliz, Fransız, Alman, İtalyan, İrlandalı, İspanyol gibi pek çok ülkeden on beş arkadaşı kalmış. O ara evde yedi ayrı dil konuşulduğunu gülerek anlatmıştı.

Duvarlarına her biri birer sanatçı olan gençler tarafından resimler çizilmişti.

Oğlumun arkasından her biri dünyanın başka yerinde bulunan arkadaşları kendi dinlerine göre dua edip ritüeller yaptılar. Öyle ki bunların arasında Güney Amerika yerlisi bir grup bile var. 

Şimdi oğlumdan geriye güzel anılar ve çok sevildiğini bilmenin mutluluğu kaldı.

Bugün sizinle oğlumun anısına, kendi yazdığı öykülerden birini paylaşacağım.

SINIRLAR

Bir öykü anlatmak istiyorum size. Az önce Efe (Kardeşim), yeşil pasaportu olmasına rağmen İpsala sınır kapısından İstanbul'a döndü. Geri gelme nedeni ise yanındaki Uruguaylı arkadaşı için çevirmenlik yapmış olmasıydı, çocuk Güney Amerikalı olduğu için sınır polisi ikisini de Yunanistan'a almamıştı. "Önemli değil" dedim kendi kendime, hatta sevindim, çünkü gittiği zaman bir daha ne zaman geleceği hiç belli olmuyor. Ayrıca bir şekilde girer zaten Avrupa'ya.

Ama bu Efe'nin ve arkadaşının öyküsü değil. Bu onların şahit oldukları bir olay.

Onlar girmeye çalışırken yanlarında Filistinli bir adam varmış. Kim bilir ülkesinde başına neler gelmiş, ne ölümler görmüş, hangi yakınlarını kaybetmiş ya da kim kalmış geriye sevdiği?

Adam varını yoğunu harcamış, uğraştıkça uğraşmış ve Avrupa'da yeni bir hayata başlayabilmek için vizesini almış. Düzgün olsun istemiş. Mutlu olmayı, huzur bulmayı ummuş. Bu yüzden tüm gereklilikleri tamamlamış, yasalardan ve sınırı izleyen gözlerden kaçmamış.

İşte bizimkileri almayan faşist, o adamın vizesinin üstüne kocaman bir çarpı çizmiş,
Avrupa'ya ömrü boyunca giremesin diye bir kağıt yapıştırıp son olarak da yumruk atarcasına basmış damgayı pasaporta.

Bir sorum var: Dünya haritasındaki sınırları kim çizdi?

Bir sorum daha var: Bizimle aynı havayı soluyan, iki ayağının üstünde yürüyen, hatta konuşmayı bile beceren birileri var ama insan değiller. Ne onlar?
 

Eylül 2013

R. Evren SARAN