...Saat dokuzda Erkan ve annesi geldiğinde Cemile çoktan hazırlanmış, içi içine sığmaz bir şekilde kâh kapıya kulak veriyor, kâh pencereden yolu gözlüyordu. Cemile, annesi, Erkan ve kayınvalide İzmir’e giden otobüslerden birini durdurmak için yola çıktılar. Daha beş dakika beklemişlerdi ki bir otobüs tozu dumana katarak durdu ve dört yolcuyu da alıp yola koyuldu. 

Otobüste Cemile’nin içinden Erkan’ın yanına oturmak geçse de annesi buna izin veremezdi. Daha nişan bile yapılmamışken “Ne meraklılarmış” demez miydi köylüler. Kızını cam kenarına oturtup korumaya aldı.   

İzmir’e vardıklarında temmuz güneşi ortalığı yakıp kavuruyordu. Annesinin kırmızı yanakları, şişman vücudu ter içinde kalmıştı, başörtüsünün ucuyla boynunu sildi. Hemen bir taksiye atlayıp Kemeraltı’na gittiler. 

Kuyumculardan en güzel, en kalın alyansları, en gösterişli burmaları, en şık gerdanlıkları, incili küpeleri, dantelli, üzeri incilerle süslenmiş, yakası açık bir gelinliği, sonra bir kapalı bir açık iki çift ayakkabı, terlik, elbise, dantel çamaşır ve gecelik takımları, kardeşlerine, anne, babaya çeşitli hediyeler satın aldılar. Cemile pek çok gelinlik denedi. Her gelinlikte kendini bir prenses gibi hissetti. İçinden hepsini almak, hayatının geri kalanını bu gelinlikler içinde geçirmek geldiyse de alabileceği sadece bir taneydi. Bir hafta sonra düğün vardı.

Hayatı yokluk içinde geçen Cemile inanamıyordu. Ne istese, hangi vitrine baksa hemen satın alınıyordu. Bunun bir rüya olmasından korkuyor, mutluluktan başı dönüyordu. Ah bir de annesi izin verseydi de Erkan’ın yanına oturabilse, onunla konuşabilseydi. Erkan arada bir Cemile’ye bakıp hafifçe gülümsüyordu. Bir kez de kimseye göstermeden göz kırpınca Cemile  gülmemek için kendini zor tuttu. Kayınvalide neşe içinde tomar tomar dövizleri adeta etrafa saçıyordu. “Aman güzel kızımın aklı bir şeyde kalmasın, her şeyi bizde görsün, helal olsun ona” diyordu.

Öğle yemeğini bir kebapçıda yiyip alışverişe devam ettiler. Akşam olduğunda artık paketleri taşıyamıyorlar, yorgunluktan ayakları sızlıyordu. Bir taksi tutup terminale gittiler. 

Yol boyunca dalgın dalgın pencereden dışarıyı seyreden Cemile hayal kurdu durdu.   Arkadaşı Hafize’nin teyzesi yıllardır Almanya’da yaşıyordu. Yaz tatillerinde köye arabaları ile gelirler, pek çok hediye getirirlerdi. Hafize, Almanya’dan gelen hediyeleri gösterirken Cemile için için gıpta ederdi. Oysa şimdi hediye getiren kendisi olacaktı. Annesine, babasına, kardeşlerine kim bilir ne güzel şeyler alacaktı Avustralya’dan. Gururlandı, mutlu oldu.

Köye geldiklerinde Cemile ve annesi sadece gelinliği alıp inmiş, Erkan ve annesi yola devam etmişlerdi. Bütün alınanlar yarın gösterişli bir şekilde Cemilelere getirilecekti. Köyde adet buydu. Alınanları herkes görmeli, her şey abartılmalı, tanıdıklar, konu komşu kıskandırılmalıydı. 

Ertesi gün akşamüstü Erkan ve annesi bir bavula doldurdukları düğün alışverişleri ve kırmızı jelatine sarılmış, beyaz rafya ile bağlanmış iki tepsi baklava ve bir tepsi en iyisinden kuru yemişle geldiler. O saate kadar annesi komşu kadınlarla yemekler hazırlamış, ev Cemile’nin arkadaşları ile dolup taşmıştı. Herkes heyecan içinde bavulun açılmasını bekledi. Kapağı zor kapandığına göre içinde neler vardı kim bilir. Cemile onca kızın arasında kendi başına konan talih kuşuna müteşekkir, kendisi için alınanlar bir bir ortaya döküldükçe mutluluk ve gurur içinde hafif bir şımarıklıkla gülümsüyordu. Çıkan her yeni parçada kızlar, kadınlar hasetle bakıyor, fısıldaşıyorlardı. 

Diğer tarafta annesinin yılardır kendisi için yaptığı oyalı örtüler, danteller, kanaviçeler, saten yorgan serilmişti. Hepsini götüremeyeceğini söylemişler, o da Avustralya’daki evini süslemek için içlerinden en sevdiği bir kaç parçayı seçmek zorunda kalmıştı. 

Gece yatınca son on gündür yaşadıklarının bir mucize olduğunu düşündü. Nasıl da birden oluvermişti her şey. Sanki Allah göndermişti Erkan ve annesini. Okul için her gün şehre gitmekten bıkmıştı. Okumayı da sevmiyordu zaten. Ne matematikten anlıyordu, ne coğrafyadan. Neden okuduğunu kendisi de bilmiyordu. En azından okumaktan kurtulacaktı. Üstelik Avustralya gibi dünyanın en zengin ülkelerinden birinde, güzel bir evde yaşayacak, bundan sonra hiçbir sıkıntısı olmayacaktı.

Evinde bulaşık makinesi, otomatik çamaşır makinesi olacak bir daha elinde çamaşır, bulaşık yıkamayacaktı. Görmediği bilmediği yerleri gezerken arabada, önde kocasının yanına oturacaktı. Fazla çocuk da yapmayacaktı, bir, en fazla iki çocuk yeterdi ona.

Annesi kızınca o kızıl saçlarına yapışıp çekemeyecekti de artık. Kardeşlerini, annesini, babasını düşününce bir an duygulanır gibi oldu. Bu mutluluk ve heyecanla hiç özlemeyecekmiş gibi geliyorlardı şimdi ona. Bu düşünceyi acele aklından çıkarmaya çalıştı. 

Düğün günü prensesler gibi olmuştu. En yakın ilçenin düğün salonu tutulmuş, bütün kızlar kuaföre gitmiş, en güzel elbiselerini giyip süslenmişlerdi. Nikâh memuruna “evet” derken kalbi yerinden çıkacak gibi atıyordu. Erkan duvağını açıp alnından öperken yüzü al al olmuştu.

Gece geç saatlere kadar eğlendiler. Düğünden sonra köyde teyzesinin kendileri için temizlenen evinde kalacaklar, ertesi gün de erkenden Avustralya’ya uçmak üzere İstanbul’a gidilecekti.

Her şey iki hafta içinde olup bitmişti. Artık Erkan’ın karısıydı. Fakat her ikisi de düğünden sonra yorgunluktan uyuyup kalmışlar, Erkan en özel anlarının başkasının evinde değil kendi evlerinde gerçekleşmesini istemişti.

Uzun bir uçak yolculuğundan sonra dünyanın öbür ucuna Avustralya’ya geldiler, Erkan hemen telefon açıp sağ salim geldiklerini Cemile’nin ailesine bildirdi. Hiç merak etmesinler, kızları çok iyiydi.

Bu Cemile’den alınan ilk ve son haber oldu. Bir hafta, on beş gün, bir ay, iki ay geçmiş, ailesinin “Uzak yer, her zaman arayamaz” tesellileri artık endişeye dönüşmeye başlamıştı” Erkan ve annesinin bıraktığı telefon numaralarını defalarca aramışlar ama her defasında bir başka kadın bilmedikleri bir dilde bir şeyler söyleyip kapatmıştı. 

Bu arada aradan günler, geceler, aylar geçiyor, anne baba ne yapacağını bilmez şekilde kızlarına ulaşmanın çaresini arıyordu. Konu komşu dedikoduya başlamış, annesi merak ve üzüntüsünden hastalanmış, gece gündüz ağlar olmuştu.

Sonunda bir gece yarısı Avustralya’ya tekrar telefon  açıldı. Annesi feryat eder gibi “Cemile, Cemile’yi çağırın bana” diye seslenince karşı tarafta cilveli bir kadın sesi “Mama Cemile” diye seslenip telefonu başkasına uzattı. Telefonu alan Erkan’ın annesiydi.

Cemile’nin annesi onun sesini duyunca rahatlamıştı. 

“Nasılsınız Şükriye Hanım, Cemile nasıl, gittiğinizden beri hiç haber alamadık, insan aramaz mı?” diye sitem etmeye başladı

Şükriye şuh bir kahkaha ile cevap verdi;  “Cemile mi, çok iyi, çooook. Hiç merak etmeyin” diye kıkırdadı.

Kızının sesini duymak isteyen anneye “Gelemez cicim, çok meşgul şimdi” dedi kahkahalar içinde. 

“Ne işi varmış Cemile’nin, alelacele nikâhı yaptınız, kızı kapıp götürdünüz, bir daha da ne aradınız ne sordunuz, kaç ay geçti üstünden, kızımın sesini hemen duymak istiyorum, çağırın gelsin,”

Telefondaki ses  “Aman ne nikâhı, ne düğünü canım, benim evde bir  kızıl saçlı yoktu, Cemile’yi aldım geldim. O harcadığım paraları da şimdiye kadar fazlasıyla çıkardı bana” diye isterik bir kahkaha ile telefonu kapatırken anne, telefon elinde öylece kalakalmıştı.

BUKET DEĞER SARAN