Ağustos böceklerinin keman sesleri sabahın erken saatlerinde çevreyi sarmış, sıcak Ege güneşi köyü çoktan ısıtmaya başlamıştı. Kapının önünden geçen traktöre havlayan Karabaş, bir süre traktörü kovaladıktan sonra yine gelip büyük dut ağacının gölgesine uzanmış, miskin miskin yemek saatini bekliyordu. 

“Cemile haydi uyan artık.”

Cemile annesinin sesiyle gözlerini açtı. Aslında doğru dürüst uyuyamamıştı. Heyecanlıydı. On sekiz yaşın tüm coşkusuyla kalktı yatağından. 

Üç kardeşi sıcaktan sere serpe yatıyordu. Bir sivrisinek şişmiş karnıyla adeta duvara yapışıp kalmıştı. En küçük kardeşi alnını kaşıdı. Cemile başucundaki küçük yastığı sivrisineğe fırlattı. Duvarda küçük bir kan izi vardı şimdi.

Bahçedeki sarman, evin önündeki taşlığa gelen bir tavuğu kovaladıktan sonra sessizce oda kapısına sürtünmeye başladı, mama beklediği anlaşılıyordu.

Cemile, papatyalı, mavi basma pijaması ve eski tişörtüyle avluya bakan kara taştan yapılmış tuvalete girdi. Annesinin eski bir çarşaftan kesip birkaç kat diktiği yeşil-beyaz çizgili taharet bezi her zamanki gibi tuvaletin bir duvarından bitişik duvara çekilmiş kısa ipte yakın zamanda kullanıldığı belli olarak duruyordu. Bu,  öylesine aşina bir manzaraydı ki, dikkatini bile çekmedi Cemile’nin. 

Tuvaletten çıkınca avludaki taş çeşmede ellerini sabunlayıp yüzünü yıkadıktan sonra mutfağa geçti. Çayı demledi, beyaz seramikten mutfak tezgâhının altındaki dolap kapağı vazifesini gören çiçekli kırmızı perdeyi açıp ekmek tahtasını çıkardı. Melamin kayık tabağa doğradığı domates, biber ve maydanozların üstüne kesik serpti, zeytinyağı döküp emaye siniye koydu.  Aslında  taze soğan da doğramak isterdi ama o gün büyük gündü, soğan kokmak istemiyordu. 

Buzdolabından içinde kurumuş, ufalanmış birkaç parça peynir olan tabağı çıkardı, devamı var mı diye bakındıysa da bulamadı. Neyse ki halasının yapıp verdiği tereyağından hala bir topan duruyordu. O sırada bakkaldan alıp geldiği ekmeklerle mutfağa gelen annesi “Çayı demledin mi?” diye sordu. Demlememişti, aslında çaydanlığın altının yandığının bile farkında değildi. “Şimdi demliyorum” diye cevapladı annesini.  

“Peynir kalmadı mı?”  

“Bilmem, kalmamış mı?”  

 “Yok, bulamadım”. 

Annesi buzdolabını karıştırdı, arkalardan bir plastik kutu çıkardı, “İyice şaşkın oldun bu sabah, al işte peynir, görmeyomun buna?” 

Kutudaki peynirden birkaç dilim kesip tabağa koydu. Tereyağını, peynir tabağını, çilek reçelini, çay bardaklarını, şekeri de siniye yerleştirip avluya çıkardı. Evdeki hareketle uyanan kardeşleri, sofra bezinin çevresine sıralanmıştı bile. Arkasından elinde ekmekler ve çaydanlıkla annesi geldi.

Cemile, lise ikiye gidiyordu ama ne ders çalışmayı seviyordu, ne de ailesinin onu okutmaya gücü vardı. “Helal süt emmiş, eli yüzü düzgün bir kız arıyoruz” diyen, taaa Avustralya’dan gelmiş bir ana oğul, onun narin endamını, uzun, kıvırcık kirpikli yeşil gözlerini, kızıl saçlarını, beyaz tenini süsleyen çillerini görünce çok beğenmişlerdi.

Babası, Erkan ve annesinin bu köyü nereden bulup geldiklerini, kızlarına nereden talip olduklarını anlayamamıştı. “Kimdir bunlar, biraz araştıralım” deyince Cemile büyük bir hüsran yaşamış, annesi “Kim olcekler canım, düzgün hali vakti yerinde insanlar, hem kimi tanıyon Avustralya’da, kime sorcasın?” diyerek kocasına çıkışmıştı.  

Annesi kızını iyi bir yere gelin vermek istiyor, kendisinin yıllardır çektiği yokluğu, yoksulluğu çekmesin istiyordu. Köy hayatı zordu. İki dönüm zeytinlikten başka bağları bahçeleri kalmamıştı. Çapaya gider, domates, biber toplayarak hayatlarını kazanırlardı. Kocasının sigortadan maluliyet maaşı olmasa halleri hepten perişandı. O sayede hiç değilse doktora para vermiyorlardı.

Cemile bir süredir Erkan ile internetten arkadaşlık yapıyordu. Yine de işlerin bu noktaya gelebileceği hiç aklına gelmemişti. Bir gün aniden  “Biz geliyoruz, seni babandan isteyeceğiz” deyince çok şaşırmış, heyecan ve sevinçten ne diyeceğini bilememişti. Ama bunu kimseye söyleyemezdi.

Geçen yaz çapaya gitmiş, biriktirdiği parayla kendine ikinci el bir telefon almıştı. Bütün kızların elinde vardı, hepsi fırsat buldukça internete girer, Cemile de onlara özenirdi. Kısa   süre sonra bir arkadaşlık sitesinden Erkan’la tanışıp, sık sık konuşmaya başladılar. Bu sırrını sadece en yakın arkadaşı Şerife biliyordu.

Erkan, yirmi beş yaşlarında, orta boylu, esmer, yakışıklı bir delikanlıydı. Cemile onunla her göz göze gelişinde kalbinin heyecanla dolduğunu, yanaklarının kızardığını hissediyor acele ile gözlerini kaçırıyordu. Erkan onun bu utangaç haliyle eğlenir gibiydi.

Alelacele söz kesildi, alışveriş günü tespit edildi, nikâh işlemlerine başlandı.

Cemile ve ailesi birden başlarına konan bu talih kuşundan şaşkın ve mutluydular. Dünyanın öbür ucundan gelen bu ana oğulun hali vakti yerindeydi besbelli. Bugün İzmir’e düğün alışverişine gidilecekti. Cemile’nin istediği her şeyi almayı vaad etmişlerdi. Kayınvalide “Biz bir şey istemeyiz, kızımızın gönlü olsun, hiçbir şeyde gözü kalmasın” diyordu.

Yıllardır kıt kanaat geçinmeye alışkın bu aile görgüsüzlük yapmamaya çalışsa da bütün alışveriş duyguları kabarmıştı. Gece boyunca o gün neler aldıracağını hayal edip durdu Cemile. Uykuya daldığında neredeyse horozlar ötüyordu.

Annesi bir yandan kızını o kadar uzağa nasıl göndereceğini düşünüyor, bir yandan da hayatı kurtulur diye düşünüyordu. Gıptayla bakan komşular  “Uzak muzak ama zengin memleket; kızın rahat eder” diyordu. Babası ise bir yandan endişe, bir yandan için için gurur duyuyor, karısının sevincine, kızının heyecanını izliyordu.

Cemile’nin düğün alışverişinin İzmir’den yapılacak olması arkadaşlarının içini bir yandan kıskançlıkla doldururken, diğer yandan neler aldıracağı konusunda akıl veriyorlar, adeta kendi özlemlerini Cemile’de tatmin ediyorlardı.

“İki metre zincir aldır, sekiz tane burma bilezik aldır, yok yok Trabzon takım aldır, elbise aldır, ayakkabı aldır.” Şerife; “Kız Cemile, yeni bir telefon aldır, telefon” diye kıkırdadı, “Daha rahat konuşursun bundan sonra”. Şerife’nin söylediklerini başkaları duyar diye çok korktu Cemile, dirseği ile arkadaşına vururken telaşla “Sus” diye fısıldadı, “Salak, bundan sonra internetten konuşmaya ihtiyacım mı var?”    

Köyün kızlarının bütün hayalleri bundan ibaretti işte. Yıllar boyunca annelerinden, ablalarından bunu görmüşlerdi. Hayal gücü en geniş olanı, damat tarafının hali vakti yerindeyse düğün alışverişini en fazlasından İzmir’den yapmayı hayal eder, Kemeraltı’na alışverişe giderlerdi. Cemile de hayalleri gerçekleşen şanslı kızlardandı işte. Koskoca köyde bu talih kuşu denen şaşkın neden Cemile’nin başına konmuştu da kendilerini ıskalamıştı sanki?

 Hem yabancı bir ülkede yaşamanın dayanılmaz cazibesi, hem bu kısıtlı imkânlardan, tarladan, mutfak işinden, anne babalarının hoyrat tavırlarından kurtulup kent kızı olmanın özlemi son günlerde köyün bütün kızlarının ortak düşü olmuştu. Bilmiyorlardı ki kendileri için dünyada en güvenli yer o hoyrat anne babalarının yanıydı....

....DEVAMI YARIN

BUKET DEĞER SARAN