Bir haftadır  yurtdışındaydım. (İzlenimlerimi başka bir yazıda anlatacağım) Havayolu şirketinin başka seferlerle birleştirmesi yüzünden uçağımız hem Venedik’ten hem İstanbul’dan geç kalktı, gece yarısına doğru İzmir’e ulaştık. Dolayısı ile Aydın’a gelen servisi de kaçırıp 1.45’deki günün ilk servisini beklemek zorunda kaldım.

Eşim şehir dışında olduğu için doğal olarak karşılayan olmadı. Saat 3’de sokakta, elimde valizim ve sırt çantamla güven içinde yürüyorum. Tek endişem kalabalık bir sokak köpeği grubuna rastlamak. Birden arkamda “Selamünaleyküm” diyen bir sesle irkildim. Gayri ihtiyari Aleykümselam diyerek hafifçe başımı çevirdim ki bisikletli kırk yaşlarının ortalarında bir adam. “Yolunuz uzunsa, isterseniz sizinle yürüyebilirim, yoksa İncirliova’ya gidiyorum, devam eder giderim” dedi. Şu inceliğe bakar mısınız, hiç tanımadığım biri gecenin o saatinde başıma bir şey gelmesin diye bana refakat edecek “Teşekkür ederim, şu köşeye gidiyorum, geldim sayılır” dedim, adam da yoluna devam etti gitti. Gerçekten evime yüz elli metre kadar kalmıştı. Bu olay bana Aydın’daki diğer güzel anılarımı hatırlattı:

Aydın Lisesini bitirdikten sonra hukuk öğrenimim için Ankara’ya gittim ve mezuniyetten sonra bir Ankaralı ile evlilik, iş hayatı, çocuklar derken uzun yıllar kaldım. Fakat tabii bu arada her fırsatta, her tatilde koşa koşa Aydın’a, Kuşadası’na geldim, bağımı hiç koparmadım.

Aydın’a her gelişimde pazara çıkar hangi otu alsam diye telaşlı bir şaşkınlıkla oradan oraya koşardım. Hatta öyle ki bir tezgahtan aldığım otu tarttırırken diğer tezgahta bir başkasını görünce onu unuturdum. Pazarcı elinde torba, “Bunu kim aldıııı?” diye seslenir, eşim arkamı toplardı.

Tezgahtan her istediğimizi seçmemiz, tartı küsuratlı olunca pazarcının “O da benden olsun” demesi bizim Ankaralıyı şaşırtırken benim gururlanmama neden olurdu. “Aydınlı böyledir işte, gözü tok, gönlü zengin” derdim. “Hatırlar mısın, ilkokulda bize nadası öğretirlerdi, Aydın’da toprağı nadasa bırakmak yoktur. Ürünün birini kaldırır, diğerini eker, aynı yerden yılda üç ürün bile alırlar” diye övünürdüm. (Burada abartmış olabilirim)

Sonra Aydın özlemim, Aydın aşkım öyle bir depreşti ki eşime Aydın’a taşınalım diye tutturdum. Sonunda 2013 yılında ev alıp 2014 yazında taşındık. Bütün hayatını, yıllarını, anılarını bir kentte bırakıp yeni bir yerde yeniden hayata başlamak kolay değil elbette. Her ne kadar büyük bir istekle gelmek istediysem de işlerimi ayarlayıp evimi ve büromu taşımak yine de bir yıl sürdü. Bu arada nakliyeci değerli neyim varsa kırdı. (Ama kabahat bende, havluları arabanın bagajında taşır, bardağı, sürahiyi kamyona verirsen kırılır tabii.)

Eşimin doğup büyüdüğü Ankara’yı bırakıp Aydın’a gelmeyi kabul etmesi aslında büyük fedakarlık. Fakat gezmeyi, fotoğraf çekmeyi sevmesi Ege’yi onun için de cazip kıldı.

Oğlum; “Madem taşınıyorsunuz, neden Kuşadası’na yerleşmediniz?” diyor bazen, “Ben Aydınlıyım, burada yaşadım, sokaklarında gezdim, bisiklete bindim, benim çocukluk ve gençliğimde adı Enstitü parkı olan şimdiki İsmet Sezgin Parkı’nda oynadım, dolaştım, Turistik Parkta arkadaşlarımla oturdum, Gar Gazinosunda nişana, düğüne gittim, dalından incir, üzüm topladım, anılarım var, arkadaşlarım var. Kuşadası benim için tatil beldesi.

Herkes, küçük şehir, hiçbir sosyal etkinlik yok diye kaçarken ben “Merkez nüfusu üç yüz bin, ideal nüfus, hastanesi var, Üniversitesi var, tiyatro salonu var, turneye çıkan gruplar mutlaka Aydın’a da gelir, her yer yemyeşil, evinden çıkıyorsun doğanın içindesin, İzmir bir saat, Kuşadası elli dakika, çevresi tarihi eser dolu, daha ne olsun?” diyorum.

Trafikte yol dar ise araçlardan birinin en uygun boşluğa çekilip diğerine yol vermesi büyük şehirlerde alışılmamış bir durum. Aksine üstüne üstüne sürer, seni geri gitmeye mecbur ederler. Bir de kimse korna çalmaz burada. Geçenlerde Hükümet Bulvarı yokuşunu çıkıyorum, önümdeki araba durdu, ben durdum, arkamdakiler durdu, sessizce bekliyoruz. Başka yerde olsa kıyamet kopar. Sonunda üç yaşlı kadın geldi, yavaş yavaş  bindiler, araba da hareket etti.

Geldiğim ilk yıldı, Gar Gazinosunun önündeki duraklarda dolmuş bekliyorum, ileriden giyiminden köylü olduğu belli ben yaşlarda bir adam geldi;

 “Bizim gız, on numara geçti mi?”

 “Yeni geldim, ben buradayken geçmedi”

O “Bizim gız” sözü o zamana kadar duyduğum en sıcak, en güzel sözdü. İsmimi söylese bu kadar hoşuma gitmezdi.

Yine bir gün üstümde mavi şifon bluzum ile Efekent pazarına gittim. Taze soğan aldığım köylü kadın "Bluzun pek güzelmiş, düğünde giy, pazara giyme" dedi.

Maskenin gizlediği yüzündeki mahcup gülümseme çakır gözlerine vuruyor, beyaz tenini süsleyen oyalı yazmasının altından kınalı saçları görünüyordu. "Gerçi senin başka giysilerin de vardır ya..."

 "Düğüne giydiklerim daha süslü, bu günlük" diye cevap verdim.

Beyaz bir poşete koyduğu soğanları uzattı; "Görmek isterdim neler giydiğini" dedi utangaç bir merakla. Parasını verip ayrılırken arkamdan seslendi; "Öğretmen misin, benim gelin de öğretmen."   Geliniyle gurur duyduğu belliydi, gülümseyerek el salladım.

Aydın pazarlarında her gün bu tür diyaloglar yaşanır, çünkü verimli toprak, yumuşak iklim insanları da yumuşatıyor, daha rahat, daha sakin yapıyor. Köylü, sabah bahçesinden topladığı ürününü daha üstündeki çiy kurumadan tezgaha koyar.

Ara sıra köyden bir tanıdıktan süt alıyorum, inekler saat 17’de sağılırmış, 18.00 olunca vermiyor; “Olmaz abla, sütler birbirine karıştı, sana tek ineğin sütünü veririm ben” diyor. Oysa biz büyük şehirlerde kim bilir kaç bin ineğin sütünü içiyorduk.

Atatürk, Ankara’da bir çiftlik kurmak istediğinde çevresindekiler şaşırmış, Paşam, “Aydın’da, Muğla’da kuralım, burada ne yetiştireceksiniz?” demişler. Ama Paşa kabul etmemiş, onun derdi çorak toprakta üretim yapmak, köylüye örnek olmak. Atatürk Orman Çiftliği bu amaçla kurulmuş uzun süre de amacı doğrultusunda işletilmiş. Sonra neler olduğunu biliyorsunuz.

Ankaralı arkadaşlarımla sohbet ederken; “Herkesin hayali emeklilikte Ege’de küçük bir kasabaya yerleşmektir ama çoğu buna cesaret edemez, biz bunu gerçekleştirdik, artık Ege’de yaşıyoruz” diyoruz, onlar da bizi takdir ediyor, belki de gıpta ediyorlardır.

Gerçekten de emekli olmuş, büyükşehirde yaşamak için önemli bir nedeni olmayan insanlar neden kendi memleketlerine dönmez merak ediyorum. Oysa küçük şehirlerde yaşamak büyük şehrin varoşlarında yaşamaktan hem daha ucuz, hem daha sıcaktır. En azından komşunu tanıyorsun, bir fincan kahveye ihtiyacın olduğu zaman kapısını çalacak biri oluyor. Umarım bir gün herkes kendi köyüne, memleketine döner de büyük şehirler bu çılgın kalabalıktan kurtulur, insanlar daha mutlu yaşar. Bizim gibi.

Buket SARAN