Uzun bir aradan sonra yeniden yazma zamanımın geldiğine karar verdim. Bugün size yıllar öncesinden kalma yamaç paraşütü maceramızı anlatmak istiyorum.  

Yamaç paraşütü, Türk Hava Sporları Federasyonuna bağlı, populer bir spordur. Her yıl yurt içi ve dışında yarışmalar yapılır, Milli takımımız uluslararası yarışmalara katılır. Bugüne kadar  önemli bir kaza haberi de almadık. Ancak ben yine de yamaç paraşütüne ihtiyatla yaklaşırdım.

2000 yılının Haziran ayıydı. Büyük oğlum on beş, küçük oğlum  on bir yaşında henüz birer çocuktular. Eşim, birkaç yıldır yamaç paraşütü yapacağım diye tutturmuş, her defasında benden “Saçmalama, çocuklarımız küçük, öyle riskli bir spor yapmana izin veremem” cevabını almıştı. Bu ısrarından vaz geçmeyince sonunda bir gün; “Tamam ama birlikte yapalım öyleyse” deyiverdim.

O zamanlar Ankara’da yaşıyorduk. Benden izin çıkınca hemen araştırmaya başladı. Bakanlıklar civarında bulduğu bir kursa ikimiz için yedi yüz dolar  ödeme yapıp kaydolduk. Eğitim merkezini birkaç genç kurmuş, gidip geldikçe sohbet ediyoruz, bize işlerini büyütme, şube açma hayallerinden söz ediyorlardı.

Belirli günlerde akşam iş çıkışı ve cumartesi günleri iki genç, teorik dersler vermeye başladılar. Yanılmıyorsam toplam on saat dersten sonra uçuşa başlayacaktık. Yedişer uçuş hakkımız vardı.

Fakat öğrenim hayatım boyunca dersi derste değil kitaplardan okuyarak öğrenen, ders başlar başlamaz saate bakmaya başlayan ben yine sıkılıyordum. Bu yüzden çoğu derse girmedim. Fakat her nasıl oldu ise “Havada iken nereye bakarsanız paraşüt sizi oraya götürür” sözü kulağıma takılı kalmış.

Ben kaytarırken eşim de tüm ciddiyeti ile hocalarını dinledi, notlar aldı, daha sonra bu notları okudu, çalıştı. Bense lay lay lom.

Teorik derslerin bitiminde bir Cumartesi günü yanımıza Terrier cinsi köpeğimiz Fındık’ı, paraşüt eğitmenimizi ve bir paraşüt alarak Ankara Gölbaşı’ndaki Eymir Gölü yakınlarındaki bir tepeye çıktık.

Ankara’ya bahar, yaz geç gelir, hava geç ısınır. Sıcak bir bahar günüydü. Soğuk ve gri kış günlerinden usanan halk, güneşi görünce kırlara, park ve bahçelere akın etmişti. Renk renk güller, papatyalar, gelincikler, iğdeler çiçek açmıştı. Haziran’da Ankara iğde çiçeği kokar.

Eğitmenimiz, havadayken paraşütü dengeli tutmamız gerektiğini,  sağa sola eğersek içindeki havanın boşalma tehlikesi olduğunu, bu durumda düşeceğimizi, hangi halatın ne işe yaradığını uygulamalı olarak hızlıca bir kez daha anlattı.

Yamaç paraşütünde tandem uçuş dedikleri bir stil vardır. Tecrübeli pilot ile tecrübesiz olan aynı paraşütle birlikte uçarlar, tecrübeli pilot paraşüte hakim olur. Fethiye Babadağ’da turistler genellikle bunu tercih eder. Bizimki ise tandem değil solo; yani tek başına uçuş idi, eşim de ben de yalnız uçacaktık. Nitekim önce Haluk paraşütü kuşandı, tepenin ucuna doğru koştu, ansızın gelen bir rüzgar ile paraşüt doldu, bir metre kadar yükselmişti ki ikinci bir yan rüzgar onu savurup attı. Bir metreden düştüğü halde sağ bacağının yan tarafındaki mandalina büyüklüğündeki simsiyah şişliğin geçmesi üç ayı buldu.

E oraya kadar gitmişiz, o kadar para vermişiz, ders almışız ben denemeyeyim mi? Bu kez paraşütü ben kuşandım ve hoop uçuverdim. Benim havalandığımı gören Fındık, şaşkınlıkla “Uuuuğğğğ” gibi sesler çıkarmış arkamdan. Hızla, yaklaşık beş yüz metre kadar yükselmişim. Tabii ben paraşütü düzgün tutmaya uğraşmaktan kaç metreye çıktığımın farkında değilim, aşağıda kalanlar böyle söylüyor.

Gökyüzünde paraşüt ve rüzgârla baş başa kalıyorsunuz, en küçük bir dikkatsizlik hayatınıza mal olabilir. Eğitmenin “Paraşütün havasını boşaltmamaya dikkat edin” sözü kulaklarımda çınlıyor, halatlara sahip olmaya çalışıyorum, buna rağmen bir sağa bir sola eğildikçe Haluk, eğitmen ve Fındık aşağıda endişe içinde hop oturup hop kalkıyorlarmış.

Bu arada bir baktım ki aşağıda yüksek gerilim hatları var. Rüzgar beni o tarafa doğru sürüklerken bir yandan da alçalıyorum. “Havada iken nereye bakarsanız paraşüt sizi oraya götürür” sözünü anımsıyor, yüksek gerilim hatlarına bakmamaya çalışıyorum, fakat korku ve telaş ile yine de gözüm kayıyor, derhal bakışlarımı ilerideki tarlaya çeviriyorum. Orada da üstü düz beton olan küçük bir kulübe var. Üstüne insem durmamın olanağı yok, aşağıya düşmek  kaçınılmaz. O yükseklikten düşüşte paraşüt de işe yaramaz. Neyse tarlaya indim. Yok, aslında düştüm ve paraşüt beni o sürülmüş tarla üzerinde sürüklemeye başladı. Kırk katır mı kırk satır mı sözünün kırk katır kısmını yaşadım ve oldukça canım yandı. Koşup geldiler, beni paraşütten kurtardılar, ayağa kalktım, Fındık bana kavuştuğuna memnun yanaklarıma kadar sıçrayıp sevincini gösteriyor, Haluk düşüşümü dert etmeden derin bir nefes alarak rahatlamış durumda.

Bir hafta sonra tekrar aynı yerdeyiz. Yükseklik korkusu olduğunu anlayan sevgili eşim denememeye karar veriyor. Oooh! Ben çok sevindim. Yedişer uçuş hakkımız var, ben onun haklarını da kullanacağım, usta paraşütçü olacağım, harika, süper.

Paraşütü tekrar kuşandım, hemen havalandım, Fındık arkamdan yine şaşkınlıkla “Uuuuğ” diye seslenmiş, beni yakalamak için bir iki zıplamış ama ben uçtum gittim. Karşıki tepenin üstünde TRT binası, diğer tarafta Mogan gölünün ucu görünüyor ve tabii yine yüksek gerilim hatları, bakmamaya çalışıyorum. Epeyce yükseldiğimin ben de farkındayım, kaç metredeyim acaba diye düşünüyorum. Yükseklerde rüzgâr daha sert oluyor. Paraşüte hakim olma mücadelesi veriyorum. Aşağıdakiler yine endişe ve telaş içinde, arkamdan halatları şöyle tut, böyle tut diye sesleniyorlarmış ama ben hiçbirini duymuyorum. İzlemek dışında benim için yapabilecekleri hiçbir şey yok.

Havada ne kadar kaldım bilmiyorum, sonunda alçalmaya başladım. Bu kez tecrübeliyim, doğrudan o tarlaya bakmaya başladım. Düşmemeye, sürüklenmemeye kararlıyım. Yüksek gerilim hattını aşıp tarlaya güm diye indim. Yumuşak bir iniş olmadı, bir süre belim ağrıdı ama olsun, hasar fazla değildi.

Güle oynaya geri döndük, gelecek Cumartesi için eğitmenle anlaştık. Ben hayat boyu yamaç paraşütü yapma hayalleri kuruyorum, herkese belki bir gün “uçan babaanne” olurum diye anlatıyorum. Derken Cumartesi günü geldi. Kursu arıyoruz, cevap veren yok. O zamanlar herkeste cep telefonu da yok ki eğitmeni arayalım. Kalkıp gidiyoruz, kapı duvar. Ertesi hafta yine ses yok, öğreniyoruz ki bizim kurs batmış, sahipleri de sırra kadem  basmış. Eee,  bizim uçuş haklarımız, ödediğimiz dolarlar ne olacak?

Zamanla ustalaşacaktım mutlaka ama onların kaçışı belki de benim hayatımı kurtardı. O yüzden hiç ah vah etmedik ve şimdi bu maceramızı gülerek anımsıyoruz.